Madalińskiego 57

Ilustrowany tygodnik Stolica 1962/37 str. 1

Powstał w 1960 wg proj. Jerzego Baumillera, Zygmunta Kleyffa i Jana Zdanowicza. Dwunastokondygnacyjny budynek wzniesiono prostopadle do ulicy Madalińskiego. W przyziemiu usytuowano lokale usługowe. Elegancka, uporządkowana fasada równoległa do alei niepodległości stanowi wyważoną kompozycję pionów i poziomów. Horyzontalne pasy balkonów są równoważone przez płaską ścianę z prawej części elewacji frontowej, oraz pionowy pas małych, kwadratowych w rzucie, balkonów uplastyczniający bryłę.

Ciekawy akcent stanowi dach wieńczący budynek. Dzięki rezygnacji ze ścian rozdzielających balkony poszczególnych mieszkań ostatniej kondygnacji, uzyskano gładką podłużną płaszczyznę, ciągnącą się przez całą szerokość fasady, która zamyka od góry całą kompozycję. Ponadto obserwując elewację z poziomu chodnika dach ten zdaje się unosić nad bryłą budynku. 

Ciekawa kompozycja utworzona poprzez zestawienie okien o różnej wysokości na elewacji wschodniej.

Pion balkonów przełamuje gładką płaszczyznę ściany z oknami.

Od strony ulicy Madalińskiego, na krótszej ścianie znajduje się płytki podcień. Jeden z jego filarów ma przekrój okrągły, drugi natomiast ma kształt litery V. Obydwa są pokryte mozaiką małych, naprzemiennie ułożonych, białych i czarnych kwadratów. Niestety pierwotna, subtelna kolorystyka budynku nie dotrwała do dzisiaj, przy okazji termomodernizacji, zastąpiły ją kolory niebieski, pomarańczowy i żółty.